آیا به انتهای راه میرسم............

درابتدای جاده ای هستم

که ردپایت رانشان کرده است

برای قبله ی لاله ها

حالاتو انتهای جاده نشسته ای و من

در خیال تو

دست هایم را می گرفتی

نگاهت را ندیدیم که داشت

بهشت را زیر و رو میکرد

باید تا وقتی هست..

تا بهشت را گم نکرده ام

در همین حوالی پیدایت کنم

تا راه را اشتباه نگرفته ام

مسیر غروب را نشانم بده...

دارد خودم را یادم می رود

کمی بال میخواهم

فقط کمی

تا مرا

به تو برساند

آن جا...

باز مهربانی را تمام کردی

و دست هایت را برایم گذاشتی

و بدون بال پریدی.

حالا وقتی نیستی

عادت کرده ام

کوله پشتی ام راروی کولم بیندازم

و برای دیدنت

کمی چشم هایم را ببندم.

هنوز بوی عطرت را می شنوم

از همین نزدیکی....