... آهــ.. سـحــرم ...
... اگر آن طایر قدسی ز درم باز آید... آهــ.. سـحــرم ...
... اگر آن طایر قدسی ز درم باز آیدخواب و رویا
خدا مادرتو بیامرزه.....
خواب دیدم که میآیی....
با کوله باری پراز سخاوت و نور
و با چشمانی که شبنم آن
سرشار از مهر و دعا بود
خواب دیدم که میآیی...
با دستانی به وسعت دریا...پر از نعمت
و با تبسمی که.... عشق در آن جاری بود
خواب دیدم....نه آرزو کردم که بیایی
تا هرم نفس عطرآگینت سر فصل عشق را
بار دیگر در روانم جاری کند
کاش می آمدی ...و من از دور تورا میدیدم
و به یمن قدمت کوچه خاطره رایاس می پاشیدم
کاش می آمدی...کاش می آمدی
(تقدیم به بهترین عزیزم)
عشق به .....
چونان نینوا
در صبح عاشورا
با آنکه میدانم یک ظهر
جاودانه ام میکند
چشم به غروبی دارم
بالا بلند
تنها عشق میتواند
معنای غروب و مرگ را
به سکه ای سیاه بفروشد
و جاودانگی
این حرف شب عاشقان را
تا ابد.......
در نهانخانه ی دل صاحبدلان
و نه ....
صاحبان دل به امانت بگذارد
گفتم...
تنها به جرم عشق چشم به غروب دارم
بی هیچ واهمه ای از بی کسی
و تنهایی
و میدانم..مادام که اصوات در کهکشانها جاری است
من نیز جاودانه ام
ترسانیدنم از پوشالین حریق حرم در ظهر
بازیچه ایست
فراموش میشود...
شاید...
آه......
بیا و سراغی از من بگیر...
می دانم باید جایی در این نزدیکی ها باشی
بیا که تنهای تنهایم
در حسرت بال کبوتر پیام....
جایی می روم که دیگر به چیزی نیاز ندارم
جایی که عزیزترین همراهم سایه ای است فقط
بادی از میان درختان باغ زوزه می کشد
و گور در یک قدمی است........
اکنون از دنیا و هرچه دروست
چه مانده برایم؟ تنها نان روزانه
و کلام یک نفر،،، انسانی و آشنا
و آواز چکاوک بر فراز سرم..
"آنا آخماتوا"
بوسیدن دستان پدر
به مناسبت روز پدر
بابا نان داد. بابا آب داد: ومن چه ساده مثل آب خوردن مینوشتم و میخواندم و بابا را بخش میکردم.
بابایی که دوبخش بیشتر نداشت و آن دو بخش هم خودش نبود بلکه آب و نانی بود که او سر سفره ما میگذاشت.....
مترو ایستگاه 15 خرداد: و بابا در میان اجبار سر مشق های معلم.....آب می آورد و نان میداد بی آنکه من بدانم آرام آرام،آب میشد، بخش بخش میشد و من هرگز نفهمیدم که پدر قبض های آب را چگونه پرداخت میکردو چگونه نان در می آورد از تنور داغ روزگار برای من و خواهرم.
ایستگاه مولوی......
و من چه ساده می خواندم که...خواهر انار دارد. بی آنکه بدانم بابا برای او خریده ، هرچند تقصیر من نبود، چراکه هیچ جای کتاب این را ننوشته بود حتی در کتابهای راهنمایی..دبیرستان و دانشگاه ..
ترمینال جنوب....
پدر هر جمعه دست مرا می گرفت و میبرد به جاییکه نامش قطعه بود و او در ردیف ...... آرام آرام گریه میکرد و من بچه تر از آن بودم که راز این اشکها را جویا شوم..
علی آباد....
و من روز به روز قد میکشیدم وبابا مثل روزهای دبستان من تجزیه میشدبه ب... کوچک. الف بی کلاه .....ومن هر روز گستاخ تر از دیروز معتقد بودم که همین چهار حرف تکراری . کوچک و بی کلاه هم از سر بابا زیاد است؟
حرم مطهر.....
یک لحظه به خود آمدم. باید از مترو پیاده میشدم ..خارج شدم . تاکسی ها برایم بوق میزدند اما من دست در جیب،، پول خردهایم را میشمردم... پیاده تا قطعه.... رفتم. بابای چهار حرفی من ... بی آنکه حرفی برای گفتن داشته باشد ، آرامتر از همیشه در ردیف ........آرمیده است.
بابا دیگر ،غم نان ندارد و حالا نوبت من است که برای پسرم آب بیاورم.
به او نان بدهم و او با حرکت دستهای کوچکش مرا بخش کند و من با ضربه این دستها تجزیه شوم..... ب..کوچک . الف بی کلاه و من که خود قدر پدر را ندانستم .....به پسرم چه بگویم؟
شاید او نیز روزی در یک قطعه از این سرزمین کوچک، در ردیف ....راز سرمشق های معلم را کشف کند.......
تقدیم به تمام پدران عزیز .........روزتان مبارک
با تشکر از راهنمایی های برادر بزرگوارم حسن ........